Zaterdag 8 februari 2014 – Column van Otto: Blunder
Hoe kwamen we er eigenlijk over te praten? Geen idee! Het is 2009. We zitten in de kantoortuin bij een van mijn grootste afnemers en ik vertel aan mijn contactpersoon over de keer dat ik – járen daarvoor – in een danstent in die stad een bijzonder leuk gesprek heb met een prachtige, roodharige dame. Ze is niet alleen onwaarschijnlijk mooi, ze heeft ook brains: want ze doet een universitaire studie. Ik sprak haar aan omdat ze wat alleenig aan die grote bar zat. Op zich hád ik natuurlijk kunnen bedenken dat dat niet normaal was, maar he; ik was jong en ik liep destijds nogal mijn euh… middelste been achterna.
een knappe dame, intelligent, alleen aan de bar
Het gesprek loopt lekker en er gebeurt iets wat me destijds bijna nooit gebeurde: ze loopt niet weg! Je begrijpt; mijn avond kan niet meer stuk! Tel maar na: een knappe dame, intelligent, alleen aan de bar, vroeg op de avond en ze houd het al een half uur met mij vol!
Maar helaas: als het te mooi lijkt om waar te zijn, dan is het vaak ook niet waar. Want wie komt er binnen: Sean; de uitsmijter. 2 meter 10 – in de breedte! – en in mijn ogen geen type waar je even de boeken-top-tien mee doorneemt. Hij loopt op mij af – zo lijkt het – maar draait en geeft de mooie dame een kus, die ze vurig beantwoord. Ik ben die avond vroeger dan gepland naar huis gegaan…
De ogen van mijn contactpersoon verwijden
Nadat ik deze prachtige blunder deel met mijn contactpersoon, vind ik het nodig om er aan toe te voegen dat ik niet begrijp hoe zo’n mooie, intelligente vrouw op zo’n patserige, dommige spierbundel kan vallen! De ogen van mijn contactpersoon verwijden en ze neemt me mee richting de deur en ze vraagt me tussen neus en lippen door of ik eigenlijk wel wist dat haar collega – die in die ruimte zat mee te luisteren – inmiddels met die Sean getrouwd is??? De grond zakt onder me weg en ik maak me snel uit de voeten.
Goed. Zoiets kan gebeuren. Dom. Maar geen man-over-boord. De kans dat ik die collega opnieuw zou gaan ontmoeten was klein. Dacht ik.
Deze week had ik weer een opdracht van die klant en – jawel – mijn contactpersoon is ziek. Wie zit er in de zaal? Op de eerste rij? Inderdaad… Haar ogen lieten duidelijk weten dat me mijn blunder niet vergeten was… Gelukkig had ze haar man thuisgelaten!
[soundcloud url=”https://api.soundcloud.com/tracks/134063916″ params=”color=ff5500&auto_play=false&hide_related=false&show_artwork=true” width=”100%” height=”166″ iframe=”true” /]
